عدس از جمله حبوبات پرخاصیتی است که در پخت انواع آش‌ها و غذایی به نام عدس پلو مورد استفاده قرار می‌گیرد. طیف رنگ آن، قهوه‌ای مایل به قرمز، قهوه‌ای مایل به خاکستری و سبز است.

گرچه در کشور ما فقط از عدس معمولی یا همان عدس سبز در پخت غذا استفاده می‌شود ولی نوع دیگری از آن نیز وجود دارد که آن را «عدس قرمز» یا همان «دال عدس» می‌گویند. عدس منبع غنی پروتئین گیاهی است؛ به‌طوری که در هر ۱۰۰ گرم از آن ۲۰ درصد پروتئین وجود دارد.

عدس حاوی ویتامین‌های گوناگون از جمله ویتامین‌های گروه B و مواد معدنی‌ای مانند آهن، کلسیم و فسفر نیز است. به همین دلیل به آن «گوشت فقرا» می‌گویند. هر ۱۰۰ گرم عدس خام، ۳ میلی‌گرم آهن دارد و به همین دلیل مصرف این ماده غذایی به کسانی که دچار کم‌خونی هستند، توصیه می‌شود. البته از آنجا که آهن آن از نوع «هم» نیست و آهن‌ با منشأ گیاهی به خوبی آهن‌های حیوانی جذب بدن نمی‌شود، باید عدس را همراه با موادغذایی‌ حاوی ویتامین C مانند گوجه‌فرنگی و انواع مرکبات مانند لیموترش مصرف کرد تا آهن موجود بهتر جذب شود.

با وجود اینکه نفخ عدس در مقایسه با حبوباتی مانند نخود و لوبیا کمتر است، باید خیلی خوب بپزد تا کاملا هضم شود در غیر این صورت به‌خصوص در کودکان و سالمندان ایجاد نفخ می‌کند.

کسانی که مصرف زیاد گوشت برای آنها بنا به توصیه پزشک مجاز نیست، می‌توانند از حبوبات به دلیل نداشتن کلسترول استفاده کنند. در کل، این ماده غذایی منع مصرفی ندارد اما کسانی که با خوردن حبوبات دچار نفخ و مشکلات گوارشی می‌شوند یا از عدم تحمل و حساسیت رنج می‌برند، بهتر است مصرف آن را کم کنند.